...κι αυτή η σκέψη είναι η τύχη.

Νιώθω και λέω είμαι άτυχη φαίνεται καλό στα αυτιά μου και συνήθως ο άλλος συμφωνεί κουνώντας το κεφάλι. (TRUE STORY)

Συμφωνεί γιατί είτε θέλει να νιώθει το ίδιο, είτε γιατί ξέρει δεν θα καταλάβω άμα μου πει την αλήθεια. Ποια είναι η αλήθεια;

Η τύχη φαίνεται να έρχεται σε όσους προσπαθούν και όχι σε όσους γκρινιάζουν καθισμένοι κλαίγοντας τη μοίρα τους τη μαύρη που γεννήθηκαν σε λάθος χώρα, σε λάθος στιγμή, με λάθος ανθρώπους γύρω τους..
Αυτό δεν το λέω εγώ, αλλά τα παραδείγματα ανά τους αιώνες που αυτά μάλλον και μόνο αυτά πλέον φαίνεται πρέπει να αφήνουμε να μας εμπνέουν.

Αν ποτέ δε φταίμε εμείς για ό,τι αποτυγχάνουμε να έχουμε, γιατί τότε χαιρόμαστε όταν πετυχαίνουμε κάτι;
Γιατί να θέλουμε να είμαστε κάποιοι άλλοι/ με άλλη ζωή/ σε άλλο χωρο-χρονο-περιβάλλον;
Κι από την άλλη λέμε ότι αγαπάμε τους εαυτούς μας και δεν μας αλλάζουμε; Είναι ειρωνεία..

Ακόμα κι αν όλα είναι όντως δυσκολότερα για εμάς από ό,τι για κάποιους άλλους που γνωρίζουμε ή ξέρουμε πως υπάρχουν, μη μας πτοεί και μη μας "δικαιολογεί" καταδικάζοντάς μας σε αδράνεια.

Αυτό είναι τύχη για εμάς, αν σκεφτούμε πιο καθαρά..

Παίρνουμε, λοιπόν, μια ανάσα μόνοι μας κοιτώντας έξω από το παράθυρο, και χαμογελάμε.
"Είναι η ευκαιρία μας."
...Γιατί απλά μπορούμε να τη δούμε τώρα, όπου και όπως υπάρχει, να την ενδυναμώσουμε ή και να τη δημιουργήσουμε.

Είναι μια νέα ευκαιρία για εμάς.
Γιατί τώρα που  δρόμος δεν είναι στρωμένος από τους προηγούμενους, θα κουραστούμε οι ίδιοι λίγο παραπάνω ίσως για να τον σκάψουμε. Όμως, στο τέλος θα είμαστε ακόμα πιο χαρούμενοι, ...γιατί ΝΑΙ εμείς τα καταφέραμε μόνοι μας.

Ήταν ο δικός μας δρόμος, που εμείς δημιουργήσαμε, που εμείς ονειρευτήκαμε κι εμείς ελπίσαμε -ήδη από τη δύσκολη αρχή του- ότι θα καταφέρουμε να τον προχωρήσουμε με επιτυχία αφότου φτιάχνεται κομμάτι κομμάτι,
...γιατί από όποιο φτιαγμένο κομμάτι του κι αν θα έχουμε περάσει, αυτό ήταν καθαρό κι εμείς το δημιουργήσαμε έτσι.

Κι αν είδαμε φυτά παράσιτα δηλαδή, δεν απογοητευτήκαμε, αλλά με χαμόγελο τα ποτίσαμε με κρυφό νερό μας, κι ακόμα κι αν δεν κατάφεραν να νιώσουν τον ήλιο, τουλάχιστον δεν κατάφεραν να μας πείσουν πως ο ήλιος δεν υπήρχε πια.

Και βέβαια μάλιστα θα ξέρουμε πως δεν τα παρατήσαμε σαν έπεφταν οι πέτρες, αλλά το ξαναφτιάχναμε το κάθε μονοπάτι και γινόταν και πιο μεγάλο και άνετο για εμάς ή και για φίλους.

Και, στο τέλος, "να που φτάσαμε στο όνειρό μας", θα πούμε.

Και θα ελπίζουμε κάποιοι να δουν το χαμόγελό μας από μακριά που θα ηχεί σε όλο το βουνό/-α και θα μας ακολουθεί και σ' όποια άλλη πορεία, που θα είναι και πάλι δική μας.

Και έτσι σ' όποιο σημείο κι αν βρίσκονται του δρόμου οι άλλοι θα γελάσουν κι αυτοί, γιατί μέσα τους θα πιστέψουν πως η τρέλα βγαίνει σε καλό αν με χαμόγελο και σύνεση συνεχώς μαθαίνεις πώς σωστά αυτή η τρέλα μπορεί να ακολουθείται, ...κι αυτή η σκέψη είναι η τύχη.

Και τότε βέβαια κι η μητέρα σου θα είναι ακόμα πιο χαρούμενη, ακόμα κι αν στην αρχή έλεγε: "έλα βρε πουλάκι μου... δεν βλέπεις τις κοτρόνες;"

Ας σκεφτούμε έξω από το "κουτ-έτσι"..

Η μητέρα που μας κυνήγαγε να φάμε το αυγό και έλεγε στη γειτόνισσα ότι είμαστε φοβεροί,.. ακόμα της το λέει και εμείς το ακούμε με περηφάνια.
Όμως, come on, είναι η μητέρα μας.
(Όλοι ξέρουμε άλλωστε το ανέκδοτο με τη μητέρα κουκουβάγια που έχει πάντα το πιο όμορφο παιδί..)

Η μητέρα μας είναι η μητέρα που ακούει τις "ειδήσεις" και είναι κι αυτή μία από τις μητέρες της γειτονιάς. Τα παιδιά τους "είμαστε φοβεροί", αλλά ....όλες μαζί ανησυχούν για τη χώρα, τη στιγμή, τους ανθρώπους γύρω μας, και παίρνουν το γνωστό το ύφος της μελαγχολίας.

Δεν ανησυχούν ίσως καθόλου όμως ακόμη: ...γιατί μας ανέθρεψαν κυνηγώντας μας να φάμε το αυγό..; Ναι αυτό το αυγό της Ελληνίδας μάνας (ή μάνας και γιαγιάς μαζί, που κι ο πατέρας απλά παρακολουθεί ότι τρώμε) που το έχουμε ήδη ή που ετοιμάζεται γρήγορα μόλις το ζητήσουμε, αλλά που περιέχει τον κίνδυνο να μας κάνει εμάς κοτόπουλα, "ελληνοκοτόπουλα"..

Όταν αργότερα κάτι ίσως συμβεί και τις κάνει να το υποψιαστούν, -αν δεν απορρίψουν τη σκέψη κατηγορώντας άλλους παράγοντες ή και την ίδια τη φύση του παιδιού-, τότε -ίσως ναι-, ίσως τύχει να παραδεχτούνε:
...Μα έλα που το αυγό από μόνο του δεν επαρκούσε να νιώσουν τα παιδιά τη δύναμη που πραγματικά χρειάζονται!...- ειδικά βέβαια άμα τους σερβίρεται κι έτοιμο στο πιάτο...

Όταν θα βράσουμε μόνοι μας το αυγό κατανοώντας από μόνοι μας ότι το χρειαζόμαστε και πρέπει να γίνει για να φάμε, η μητέρα θα καταλάβει με πίκρα ότι δεν την έχουμε τόσο ανάγκη -ως προς αυτό τουλάχιστον-,
αλλά άμα το σκεφτεί με ωριμότητα και σύνεση, σίγουρα θα χαρεί στο τέλος και θα είναι πραγματικά περήφανη που "ψηνόμαστε" επιτέλους  να ετοιμάσουμε το δικό μας δρόμο.
(χωρίς να την ξεχνάμε βέβαια ποτέ...και αναγνωρίζοντας πάντα ότι εκείνη ήταν που μας έδειξε την πρώτη "συνταγή" για τον τρόπο..)
Και θα μιλά πια με πραγματική περηφάνια πως ναι ξεκίνησε ο δρόμος της αρχής των επιτυχιών.
Γιατί το "αυγό", είναι πάντα μία αρχή, όπως λέγεται...

Τι γίνεται με το δρόμο μας ως παιδιά σας, λοιπόν; Πρέπει να ανησυχείτε και να ανησυχούμε;

Αν ήμουν γονιός θα έπρεπε να έχω υποψιαστεί την απάντηση...
Παιδιά που μεγαλώνουν σε γκρίνια, μαθαίνουν στη γκρίνια.
Παιδιά που έχουν έτοιμα ή γρήγορα όσα ζητήσουν, δεν ερωτεύονται ποτέ ή αργούν πολύ να αναγνωρίσουν τη γοητεία της προσπάθειας.
Παιδιά μεγαλωμένα χωρίς ευθύνες και χωρίς πρωτοβουλίες, "αφήνονται" στη μοίρα που τους ορίζουν οι γονείς τους για όσο ο καιρός που τους βολεύει δεν τελειώνει.
Άμα μάλιστα δε λέμε κι ευχαριστώ και συγγνώμη σε αυτά και στους γύρω μας, γιατί να πουν αυτά αυτές τις λέξεις και να τις εννοούν σε παρόν και σε μέλλον;

Ναι το πιστεύω: Οι γονείς επηρεάζουν τη ζωή των παιδιών τους!
Καλύτερα να το καταλάβουν σύντομα κι αυτοί κι εμείς τα παιδιά...

Ευτυχώς η κατάσταση και οι πολλοί επιτυχημένοι και ενεργοί με κάθε τρόπο Έλληνες που δεν τα παράτησαν, προσπάθησαν και προσπαθούν, φανερώνουν, αντίστοιχα, στα όσα θέλουν να δείχνουν ελληνο(κοτό)πουλα ότι
-δεν γίνεται μεν να επιβιώσουν πια αν δεν μάθουν να σκέφτονται έξω από το "κουτ-έτσι"
(που μπορεί να μοιάζει ασφαλές, αλλά στην ουσία ξέρουμε και βρωμιές έχει μέσα και εύκολα ανά πάσα στιγμή μπορεί να καταρρεύσει, κι αυτά δεν πρέπει να μπορούμε να τα ανεχτούμε άλλο),
-και ότι άρα υπάρχει δε ακόμα ελπίδα, αν κάνουν πράξεις δικές τους πρωτοβουλίες και όνειρα βήμα βήμα με υπομονή και πάθος, να νιώσουν κι εκείνοι οι ίδιοι και οι μητέρες τους πραγματικά περήφανοι...

Ας μας ενθαρρύνουν, λοιπόν, οι γονείς μας, ή ας είμαστε από μόνοι μας έστω αισιόδοξοι προσπαθώντας για αυτή την ελπίδα που ρεαλιστικά ακόμα ξέρουμε ότι υπάρχει και στην Ελλάδα και στον κόσμο...
Αρκεί να μην τα παρατάμε και να σκεφτόμαστε "έξω από το κουτ-έτσι" που ήξεραν και θεωρούσαν σωστό ως τώρα τουλάχιστον, οι γονείς μας και οι "ελληνοκοτόπουλα" εαυτοί μας. 

Παίζοντας ευτυχισμένοι

"Καταλαβαίνω πως δεν είναι και οι πιο ευνοϊκές οι συγκυρίες, τα προβλήματα νιώθουμε να πολλαπλασιάζονται και ίσως ασυνείδητα, ναι, να ωθούμαστε σε αυτό- εγκλωβισμό σε αδιέξοδο μονοπάτι για μέλλον..."
Αλλά είμαστε και εκ φύσεως ως άνθρωποι λίγο γκρίνια..γκρίνια..γκρίνια..
Είπαμε, άνθρωπε, θα γυρίσει ο τροχός..

Εντάξει κι εγώ γκρινιάζω..
Όμως, βλέπω πως μπροστά πηγαίνουν μόνο οι αισιόδοξοι..
Μήπως αυτό είναι αφορμή να αλλάξω..να μην γκρινιάζω άλλο; Αφού θέλω κι εγώ να πάω μπροστά!

Επίσης, έχεις ένα παιδί... Αυτό κι αν είναι η "αφορμή" για να μην γκρινιάζεις...

Ό, τι κι αν κάνεις, λένε, το παιδί καταλαβαίνει..
Είναι κρίμα να βγει κι αυτό γκρινιάρικο.., ενώ ζούμε σε μια εποχή με αδήριτη την ανάγκη για δυναμικότητα και ζωντάνια, για παιδικότητα..
Ε ναι χρειαζόμαστε δυναμικά παιδιά να μας "βάλουν τα γυαλιά" στο παιχνίδι της ζωής,...σε ένα παιχνίδι που δεν υπάρχουν νικητές ή χαμένοι, αφού είναι ένα παιχνίδι που απλά κάποιοι ξέρουν να είναι δυναμικά παιδιά και κάποιοι που δεν αφέθηκαν να υπάρξουν ποτέ ούτε καν σκέτο παιδιά..

Επομένως, θυμήσου...
Ενοχλούμαι περισσότερο όταν μαλώνεις το παιδί σου επειδή με "ενοχλεί" που μιλάει συνέχεια και του λες απότομα να ησυχάσει γιατί με "ζάλισε", από το να ξεφωνίζατε δίπλα μου παίζοντας ευτυχισμένοι.

Να χαίρεσαι που μιλάει, να χαίρεσαι που ρωτάει, να χαίρεσαι που τρέχει κι όλα τα εξερευνά..
Έχεις καταφέρει πολλά και μπράβο σου που το παιδί σου μαθαίνει να ζει.!

Απάντα, λοιπόν, στις απορίες, ψάξε μαζί του τον θησαυρό, άκου προσεκτικά το "παραμύθι", νιώσε πως δεν υπάρχει το κακό.
...Και τώρα που χαμογελάς...αλλά και όταν θα κλάψεις που "χτύπησες", θα 'ρθεί να σε αγκαλιάσει..
Και η κοινωνία θα μάθει να χαίρεται, όταν παιδί και γονέας θα ξεφωνίζετε παίζοντας ευτυχισμένοι!

Ας φέρουμε το χωριό στην πόλη αυτή τη φορά!

Μήπως ζούμε σε μια εποχή όπου τα ίδια τα παιδιά παντού ακούνε για λεφτά και η τεχνολογία θεοποιείται σε σημείο που τα πρότυπα των παιδιών, οι γονείς τους, χρειάζονται την τηλεόραση, το λάπτοπ και το κινητό τηλέφωνο περισσότερο από τη βόλτα στη φύση;
Μήπως ζούμε σε μια εποχή όπου η πλειοψηφία ζει κατά ένα μεγάλο μέρος της μέσα από μια "σούπερ" διαδικτυακή ζωή ή ενεργεί έχοντας στο μυαλό τον σκοπό να προβάλλει κάθε ενέργεια μετά από την "πραγματική ζωή" στα κοινωνικά δίκτυα;

Όλα αυτά στην ουσία είναι ύλη που ο άνθρωπος δημιούργησε. Μπράβο. Αλήθεια δεν ειρωνεύομαι. Είναι σημαντικά όλα αυτά που δημιουργήθηκαν. Ο άνθρωπος είναι ικανός και έξυπνος.
Παρόλ' αυτά, πάντα ξεχνάει να μελετήσει όλες τις παραμέτρους. Δεν είχε υπολογίσει ότι όλα αυτά θα έφερναν το άγχος στη ζωή του. Ζούμε για να τρώμε πια.. Παλεύουμε για το περισσότερο, το οποίο δεν είναι όμως καλύτερο ουσιαστικά.

Ο άνθρωπος ξεχνά γρήγορα. Δεν θυμάται πως ζούσε, από που ξεκίνησε. Συνηθίζει σε ένα παρόν που του προσφέρουν, και πεπεισμένος καθώς είναι για τη δύναμή του και ότι πράττει το σωστό, βολεύεται  επιβραβεύοντας για τα καλά που κατάφερε στη ζωή του. Έτσι απαλύνει αυτό το παρόν συνεχίζοντας αγέρωχος στο παιχνίδι, που από περιέργεια μάλλον παρά από ανάγκη ξεκίνησε, μέχρι να ξεπεράσει ακόμα περισσότερο τον εαυτό του.
Τα παιδιά είναι τα μόνα που ξέρουν, γιατί έχουν ακόμα μέσα τους το παιχνίδι. Όσο κι αν κυκλοφορούν κρατώντας με περηφάνια το κινητό του μπαμπά, ή ακόμα κι αν τους έπεισε έστω το ξαδερφάκι τους να φτιάξουν λογαριασμό facebook, ακόμα κι αν παίζουν περισσότερο στον υπολογιστή και στο playstation από ό,τι με το αδερφάκι τους, μπορούν να βρουν τον τρόπο να ξεφύγουν από το φαίνεσθαι και να γίνουν πραγματικά δυναμικά.

Σε αυτό βοηθά το χωριό. Εκεί μεταμορφώνονται.
Οι μεγάλοι ίσως δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα, καθώς τρέχουν σαν κυνηγημένοι, ορμώμενοι από τη φόρα της εποχής και το τσουνάμι μιας παγκοσμιοποίησης που ταράσσει καταστρέφοντας μία μία ειδικά τις πόλεις και δυσκολεύονται έτσι να αποβάλλουν έστω λίγο το στρες. Η γκρίνια απέγινε καθημερινό φαινόμενο που καταφθάνει και στα χωριά, αλλά εκεί συναντά έναν άλλον ακόμη αέρα, που παραμένει ευτυχώς καθαρός και με μεγαλύτερη ορμή αν θέλει.

Το παιδί πάει στο χωριό του. Εκεί θα τρέξει στην πλατεία, θα παίξει με τα παιδιά, θα αγγίξει τη θάλασσα, θα πέσει από το ποδήλατο, θα σκαρφαλώσει στο δέντρο, θα πει ποια/-ον θέλει να παντρευτεί, θα χορέψει στο ρυθμό που ακούσει, θα δει τον ήλιο να ανατέλλει και τα αστέρια τη νύχτα σε έναν ουρανό σα λίμνη με νούφαρα γεμάτο, θα πιάσει το τζιτζίκι, θα τον τσιμπήσει η μέλισσα, θα φάει πιάτο με την αγάπη της γιαγιάς, θα ακούσει την εκκλησία, θα γνωρίσει τα ξαδέρφια του, θα ξυπνήσει με τον κόκορα, θα πιει το φρέσκο γάλα... θα μεγαλώσει.

Το παιδί αξίζει να είναι ανέμελο, να παίξει στην πραγματικότητα και να ζήσει, να γνωρίσει την ιστορία του και τις αξίες, την πραγματική ζωή. Στο σχολείο και σε κάποιες γειτονιές συναντά κανείς όλα αυτά, αλλά στο χωριό τα βρίσκεις σε ποσότητα και ποιότητα. Καταλαβαίνεις, συγκρίνεις, σκέφτεσαι, μαθαίνεις να εκτιμάς, να πιστεύεις και να αγαπάς.
Αν θέλουμε το παιδί να είναι δυναμικό, χρειάζεται, μου φαίνεται, να του γνωρίσουμε το χωριό!, ή ακόμα καλύτερα , και μέσα από την επικοινωνία μαζί του και ευκαιρίες που βρίσκονται, να φέρουμε το χωριό στην πόλη...
Ας μην τα παρατήσουμε. Έχοντας μια δόση χωριού στην καθημερινότητά μας, θα έχουμε πιο δυναμικά τα παιδιά μας και θα αποκτήσουμε μια υπεροπτική τάση προς τη ξενέρωτη πόλη αυτή τη φορά.
Φέρνοντας τέτοιες εικόνες στο μυαλό, χαλαρώνουμε και προσπαθούμε και εμείς οι ίδιοι για το καλύτερο και γινόμαστε πιο δυνατοί για το μέλλον...
Κι όλα αυτά κάνοντας τον κόσμο που ξεκινά μέσα από τα μάτια των παιδιών μας στηριζόμενο αυτή τη φορά σε γερά στη γη θεμελιωμένους στυλοβάτες, έναν κόσμο δηλαδή αληθινά δυναμικό, και όχι όπως ως τώρα που αποδείχτηκε ότι ήταν στην ουσία μετέωρος.

"Οι μεγάλοι ξέρουν το σωστό"

Από μικρή θυμάμαι συμβουλές σας που ασυνείδητα ή συνειδητά απομνημόνευα κι εγώ για να νιώθω μεγάλη. Κάποιες μάλιστα τις είπα και αλλού νιώθοντας περήφανη που έμαθα καλά το μάθημά μου... Συμβούλευα σωστά. Είχα πια μεγαλώσει. Ήξερα...

"Πρέπει να είμαι καλό παιδί."
Καλό παιδί είναι εκείνο που ακούει τους γονείς του βέβαια!, αλλά... τι συμβαίνει όταν στην πορεία το παιδί καταλαβαίνει ότι είναι καλό παιδί ακόμα κι αν δεν ακούσει τους γονείς του κάποιες φορές;
Είναι αμαρτία η διαφορετική άποψη; Ή μήπως ότι λένε οι μεγάλοι δεν γίνεται να αμφισβητείται;
(Δεν είμαι στην εφηβεία. Την έχω περάσει, απλά τώρα μου ήρθε και απορώ..)
Ο "μεγάλος" πρέπει να είναι καλός "μεγάλος" επίσης. Ουσιαστικά, όλα είναι θέμα σεβασμού, το οποίο με τη σειρά του σχετίζεται με τον αυτοσεβασμό. Καθένας διαμορφώνει απόψεις. Σωστό ίσως είναι να ακούει και τις απόψεις των άλλων, ανεξαρτήτως ηλικίας. Με επιχειρήματα και ανταλλαγές απόψεων, λοιπόν, ο διάλογος θα φέρει καρπούς, νιώθοντας και οι δυο πλευρές πόσο "καλοί" είναι. Έτσι το παιδί γίνεται πιο δυναμικό και με λιγότερα ίσως άδικα ξεσπάσματα στην πραγματική εφηβεία του.

"Μην κρίνεις για να μην κριθείς" Μα τι σημαίνει αυτό στην πραγματικότητα;
Εξήγησε κύριε γονέα τη φράση σωστά στο παιδί- για να μην απογοητευτεί στην πορεία. Με τρόπο που θα γίνεται κατανοητό το ότι "θα σε κρίνουν σίγουρα κάποιοι στη ζωή σου έτσι κι αλλιώς... Για μεγάλα και για μικρότερα "λάθη". Είναι αναπόφευκτο.
(Όμως προσοχή: Οι άλλοι σπεύδουν συχνά να χαρακτηρίσουν κάτι λάθος σου, αν ξεφεύγει από το κουτί των "επιτρεπτών" συνηθειών τους. Μπορεί και να είναι λάθος, μπορεί και όχι. Αν είναι όντως λάθος, θα φανεί στην πορεία. Μην ανησυχούμε. Αρκεί να γνωρίζουμε ότι λάθη γίνονται από όλους και να είμαστε ανοιχτοί στο να τα συνειδητοποιούμε.
Όμως τι σημασία θα έχει τελικά που το έκανες το λάθος, αν μάθεις από αυτό και γίνεις καλύτερος; Είναι στο χέρι σου να είναι κέρδος, κι όχι ένα απλό λάθος, λοιπόν!)
Ο μόνος τρόπος να μην κάνεις λάθος, είναι ίσως το να μην κάνεις τίποτα στη ζωή σου εν τέλει. Έτσι βέβαια και πάλι θα σε κρίνουν οι άλλοι. Θα σε κρίνουν μοιραία για το γεγονός ότι δεν κάνεις τίποτα...:-P

Όλα είναι θέμα επιλογής.
Ίσως ναι χρειάζεται να έχουμε κριτική σκέψη- σχεδόν ασταμάτητα αν δεν μας κουράζει υπερβολικά.. :-P -, καθώς αυτό συνεπάγεται γνώση, αλλά αυτό διαφέρει από το να κρίνουμε τον άλλον ή και στην έσχατη να τον προσβάλλουμε κιόλας μπροστά του ή από πίσω του.
Ας μην ξεχνάω ότι η ζωή είναι τροχός.. Ποιος μου εγγυάται ότι στο μέλλον δεν θα πάθω αυτό που έπαθε ο διπλανός μου και κορόιδεψα κάποτε; Αφού άλλωστε κι εγώ σαν άνθρωπος επίσης κάνω λάθη...
Αυτό, λοιπόν, που θα πω στο παιδί μου είναι να μάθει τον τρόπο να εκφράσει την κρίση του με τρόπο που θα τη δεχτεί ο άλλος κατανοώντας τις αληθινά καλές του προθέσεις, αφού σκοπός είναι η βοήθεια και όχι η χαιρεκακία.
Εγώ σαν πρότυπο έμπρακτα δεν θα "γελάσω" με κακία με το λάθος του διπλανού μου μπροστά στο παιδί μου, απλά σιωπηλά θα μάθω τι να αποφύγω εγώ.

Γιατί κάποιες φορές απλά σκουντουφλάμε, ενώ άλλες πέφτουμε από γκρεμούς. Στα πρώτα ίσως γελάσουμε και εμείς οι ίδιοι με το λάθος μας, στα άλλα δε γελάμε και δεν θέλουμε και οι άλλοι να γελάσουν μαζί μας βέβαια...Μετά από καιρό δεν μας νοιάζει. Απλά ο χρόνος τα προσπέρασε όλα...

Το παιδί χρειάζεται να μάθει ότι κάποιες φορές συμβαίνει οι άνθρωποι να επιθυμούμε να νιώθουμε ανώτεροι ο ένας από τον άλλον, κι έτσι ψάχνουμε και χαιρόμαστε με ευκαιρίες- αφορμές για να τονίσουμε την υπεροχή μας έναντι άλλων. Από την άλλη, όντως και επηρεαζόμαστε συχνά από το τι θα πουν οι άλλοι για εμάς και μπορεί να νιώσουμε προσωρινά- ή και όχι τόσο προσωρινά- όντως κατώτεροι, μένοντας τσακωμένοι με την αυτοπεποίθησή μας για μια αυτο-εικόνα που χάλασε και την αποδεχτήκαμε "χαλασμένη" σύμφωνα με τους άλλους. Είμαστε αδύναμα όντα ως άνθρωποι λένε, άλλωστε.
Το παιδί όμως σαν ξεχωριστή κατηγορία μπορεί και χρειάζεται να επιλέξει αν θέλει εκείνο να ξεχωρίσει και να γίνει- ή μάλλον να συνεχίσει να είναι- πιο δυναμικό!

"Μη μιλάς σε αγνώστους"
:Κάποιοι άνθρωποι ίσως να μην έχουν αθώους σκοπούς όταν μας πλησιάζουν. Κάποιοι θέλουν να μας εκμεταλλευτούν και δε νοιάζονται για εμάς. Βέβαια από την άλλη υπάρχουν πολλοί άγνωστοι καλοί άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν αν τους το ζητήσουμε. Ο κόσμος λειτουργεί κατά τέτοιον τρόπο που έχουμε ανάγκη ο ένας από τον άλλον. Η ύπαρξη του κακού δεν αποκλείει την ύπαρξη του καλού, και το αντίστροφο. Ας μην διαψεύδουμε στα παιδιά το παραμύθι, καθώς δεν είναι απαραίτητα εξαφανισμένο "λόγω εποχής".
Όσο υπάρχουμε, θα υπάρχουν οι "καλοί" και οι "κακοί". Οι νάνοι ήταν άγνωστοι για τη Χιονάτη, κι όμως ο ένας βοήθησε τον άλλον και η αγάπη τους ήταν αμοιβαία με το κορίτσι. Από την άλλη, η Χιονάτη δεν έπρεπε να δεχτεί το μήλο από την άγνωστη γιαγιά. Σα συμπέρασμα απορρέει ότι τα παιδιά πρέπει να μάθουν να είναι προσεκτικά και γνώστες της ύπαρξης των κινδύνων που ελλοχεύουν κρίνοντας τις προθέσεις όσων τα προσεγγίζουν για να αντιδρούν ανάλογα, αλλά πρέπει να μην ξεχνούν να δίνουν και την ευκαιρία σε άλλους που μπορούν και θέλουν να ξετυλίξουν έναν όμορφο χαρακτήρα.
Πολλά πράγματα τα έχω μάθει απλά συνομιλώντας με καλούς αγνώστους. Πολλές φορές έχω χαρεί με τη συνειδητοποίηση ότι πολλοί άγνωστοι θέλησαν να με βοηθήσουν όταν το χρειάστηκα ή και χωρίς καν να τους το ζητήσω. Πολλά χαμογελαστά μάτια έτσι μου επιβεβαίωσαν πως πιστεύουν επίσης στους καλούς αγνώστους, μια και ξέρουν να ξεχωρίζουν μάτια που ψευτογελούν.
Κάποιος άγνωστος μπορεί να εξελιχθεί σε φίλος, άλλωστε, ...αλλά στα βήματα αυτά ως τη φιλία και για πάντα το παιδί- και όλοι- χρειάζεται να έχει τα μάτια ανοιχτά ως τη μόνη ασπίδα, από όπου ελέγχεται το πεδίο γύρω του και εν τέλει διαπερνά ό,τι είναι όντως καθαρό.
Ας μην καλλιεργείται ο φόβος στο παιδί σε υπερβολικό σημείο. Ας το αφήσουμε να ελπίζει ότι θα συναντήσει το καλό γνωρίζοντας την μεγάλη πιθανότητα σε αυτό να ενυπάρχει και λίγο κακό. Ας μην είμαστε απόλυτοι. Αρκεί η συζήτηση μαζί του, όπου λογικά και με σαφήνεια θα του εξηγηθούν όσα μάθαμε κι εμείς στην πορεία, ώστε δυναμικά να αντιδρά και να συμπεριφέρεται.

Τα μάτια μας

Πρώτος φόβος κι απορία, όταν βγήκα στη ζωή μου,
όταν φώτισε το βλέμμα μια συνήθεια στο σκοτάδι.
Μια στιγμή πονέσαν λίγο ή πολύ τα δυο μου μάτια,
και, ναι, η κόρη με τις μέρες πολεμούσε να νικήσει-
και ο χρόνος σαν ασπίδα για τον πόνο της γιατρός.
Είναι γεγονός...
Όταν γεννιέται μια ψυχή δεν ξέρει τι ζητάει,
μόν' απορεί κοιτάζοντας και κλαίγοντας ξεσπάει.
Μυρίζοντας αναζητά μια γνώριμη ίσως αγκαλιά μέσα να ηρεμήσει,
αφού δυο μάτια ντροπαλά θα της γελάσουνε γλυκά, καθώς θα τη φιλήσει.

Κι, όμως, η ίδια κατάσταση επιστρέφει, με τον ίδιο φόβο και απορία για κάποιους μας και πονούν ξανά τα μάτια μας κάπου κάπου..
Μη φοβάσαι είναι για καλό. Όλα είναι για καλό.

Εγώ σαν απλή κόρη δε φοβάμαι τουλάχιστον. Κάτι θα δω.
Μεγαλώνω ή και μικραίνω. Έχω μάθει να προσαρμόζομαι, ακόμα και σε σκοτάδι. Τίποτα δεν είναι απόλυτο σκοτάδι για μένα. Αρνούμαι να πιστέψω κάτι τέτοιο.

Ο χρόνος με βοήθησε, και μου φανέρωσε τόσο φως ως τώρα, που νιώθω να το έχω μέσα μου πια. Δεν είναι απομεινάρια του, είναι εγώ.

Κοίτα σε πόσους γύρω μας αναβλύζει αυτό το ίδιο φως, σε πόσους καίει το χαμόγελο δημιουργώντας μία χρυσαφένια ακτίνα που σαν ντόμινο ζεσταίνει αγκαλιάζοντάς μας κυκλικά σε ένα κύμα με απέραντες προοπτικές και διαστάσεις. Είναι μεταδοτικό. Πως θα μπορούσε, άλλωστε, μια τέτοια χώρα να μη φωτοσυνθέτει; Και δεν είναι μόνα τα φωτεινά παραδείγματα της κοινωνίας σου που υπάρχουν, είσαι κι εσύ ο ίδιος, ο καθένας από εμάς.
Αν τα κατάφερα τότε, αφ' ότου ζούσα στο σκοτάδι, ποιος θα με εμποδίζει τώρα να βλέπω- τώρα που ξέρω περί φωτός, τώρα που έχω και με έχει το φως συντροφιά;

Ο χρόνος όλο προχωρά και την ψυχή ζαλίζει,
τον βλέπει, μα διόλου δε μπορεί να τον εσταματήσει.
Τη γοητεύει, προσπερνά, το μάτι του της κλείνει,
κι η ψυχή αμήχανη χαρά αναβοσβήνει.

Μέσα στην αμηχανία μας και τους φόβους, συνεχίζουμε. Αυτό, λοιπόν, κάτι σημαίνει.
Το φως ήταν πάντα σύμμαχος της ψυχής. Συνεχίζει να είναι ως το τέλος και πάντα.

Φως είναι ό,τι δίνει δύναμη και χαρά σε αυτή την ψυχή κατά τη διάρκεια της ζωής. Όλοι έχουμε ανάγκη από αυτό το φως. Όλοι θα ήταν καλό να κατανοήσουμε από που αυτό πηγάζει συγκεκριμένα σε εμάς. Είναι ακόμα αυτή η ίδια μυρωδιά, που πρώτο μυρίσαμε και μας ηρέμησε, εκείνη που συνεχίζει να μας ηρεμεί και να μας φωτίζει εσωτερικά στα σκοτάδια μας; Είναι, λοιπόν, οι γονείς μας, τα παιδιά μας, οι φίλοι, ο σύντροφος της κόρης; Από που ξεκινήσαμε και μάθαμε για το φως μέσα μας και καταφέρνουμε έτσι τόσες επιτυχίες παρά τα σκοτάδια, τους φόβους και τις αμηχανίες;

Εφόσον πάντως πήραμε λίγο ή πολύ από τη λάμψη του κάποτε, ή πάντα, και νιώσαμε τη ζεστασιά του, είναι υποχρέωσή μας να βρίσκουμε και να φροντίζουμε το φως στη ζωή μας, αλλά και να δημιουργούμε τη βάση για το φως ή και το ίδιο το φως για άλλους.
Έτσι, όλοι και όχι μόνο εμείς θα επωφεληθούμε από το φως και θα συνεχίσουμε να το έχουμε μέσα μας να μας φωτίζει και στα σκοτάδια.
Το αξίζουν τα μάτια μας...

Επιθυμητό σκεπτικό για βουλευτές και ανθρώπους στην Ελλάδα!

Είμαι εδώ. Μιλάμε.
Δεν μιλάω μόνο, μου μιλάς κι εσύ.
Μου αρέσει.
Σε ακούω, κι άμα θέλω με ακούς κι εσύ.
Έτσι μιλάω... και συνεχίζω να μιλάω.
Θέλω να μάθω, όταν θα μαθαίνεις κι εσύ.
Καταλαβαίνω... διαφωνούμε.
Δε σε βαράω, κι ούτε θα με βαρέσεις κι εσύ.
Δε θα σε βρίζω, κι ούτε θα με βρίσεις κι εσύ.
Έτσι μιλάω... και συνεχίζω να μιλάω.
Θέλω να μάθω, όταν θα μαθαίνεις κι εσύ.
Χαίρομαι που διαφωνούμε. Είμαστε άνθρωποι και διαφορετικοί.
Χαίρομαι που υπάρχεις και καθόμαστε έτσι μαζί.
Σε κάποια συμφωνούμε είτε στο τέλος, είτε ήδη από την αρχή.
Μα είναι ωραίο που επικοινωνούμε με διάθεση δημοκρατική.
Υπάρχουν ο σεβασμός και οι κανόνες στη ζωή.

Έτσι μιλάω... και συνεχίζω να μιλάω.
Θέλω να μάθω, όταν θα μαθαίνεις κι εσύ.

Σε κάποια θα σε πείσω, σε άλλα θα με πείσεις εσύ,
επιχειρηματολογώντας, βουτώντας το μυαλό στη λογική.
Μου αρέσει.
Έχεις δίκιο. Κάνω λάθη, όπως λάθη κάνεις κι εσύ.
Μα κι αυτά διορθώνουν- με σκέψη κι αυτοκριτική.
Μπορούμε να συνεργαστούμε έχοντας μια προοπτική.
Θα ακούσω τα όνειρά σου, την τάση σου για αλλαγή.
Μπορεί να κάνω χιούμορ, χωρίς να κρύβει προσβολή.
Μου αρέσει να συζητάμε. Μου αρέσει τόσο πολύ.
Θέλω να μάθω όταν θα μαθαίνεις κι εσύ.
Έχουμε κοινό στόχο, ας προτείνουμε κάτι μαζί.
Θα υπάρξει συμφωνία για δύναμη και νέα πνοή.
Χωρίς διαφθορά και φοροδιαφυγή.
Θα γίνουμε καλύτεροι και πιο παραγωγικοί.
Τα κριτήριά μου είναι ανιδιοτελή.
Θέλω να πετύχω, μα για να πετύχεις κι εσύ.
Μου αρέσει.
Σκεπτόμενος αυτά μιλάω και θέλω να μιλήσεις κι εσύ.
Θέλω να μάθω όταν θα μαθαίνεις κι εσύ.
Όλο λέμε "εγώ δε φταίω". Μα ποιος τα φταίει πια στην τελική;
Ξέρω ίσως αποφεύγεις τη δικιά μου οπτική.
Μα άκου με για να μπορέσεις να έχεις πάντα τη φωνή.
Έχουμε μπροστά ένα έργο. Πρέπει να υλοποιηθεί.
Ακυβέρνητο καράβι σε θαλασσοταραχή.
Δε θα σε αλλάξω, ούτε θα με αλλάξεις κι εσύ.
Για να βρεθεί η λύση, θ' αλλάξουμε κι οι δυο μαζί.
Σε κάποια μου σημεία όντως θέλω αναπροσαρμογή.
Έτσι αξιολογώντας πάντα, θα' χω μια σκέψη καθαρή.
Μη μασάς, δικαιολογώντας, φτηνή σκουπιδοτροφή.
Θα μάθουμε για ν' ακουστούμε. Θα μπορέσουμε μαζί.
Μου αρέσει.
Έτσι μιλάω... και συνεχίζω να μιλάω...
Θέλω να μάθω, όταν θα μαθαίνεις κι εσύ.


Μαθαίνοντας τα παιδιά μας να μιλάνε έτσι. Θα συνεχίσουν να μιλάνε.
Αν τους το πούμε απλώς, ίσως το ξεχάσουν.
Αν τους το δείξουμε, πιθανότατα να το θυμούνται μια ζωή.

Ας είναι τουλάχιστον τα δικά μας παιδιά εκείνα που θα μάθουν και θα θυμούνται να μιλάνε και δυναμικά να ζουν, επηρεάζοντας θετικά όσα παιδιά ξεχνάνε ή και δεν έμαθαν ποτέ το πως μιλούν.
Έχοντας στο μυαλό ότι ο διάλογος και η δημοκρατία χρειάζεται να νικούν τη  βία και την τρομοκρατία.
Πρέπει να πιστέψουμε και να προάγουμε και στα παιδιά μας για αυτή τη νίκη να προσπαθούν.
Πρέπει και οι ίδιοι, πρώτ' απ'όλα, να πιστεύουμε σε αυτή τη νίκη.
Μόνο έτσι θα συνεχίσουμε ως άνθρωποι, άξιοι του δώρου που μας δόθηκε, του δώρου της ζωής.
Το ίδιο και τα παιδιά μας.